Deze vraag werd me van de week gesteld door iemand uit de buurt. Ze was op de hoogte van de sessies die ik doe en ik had er al eens iets over verteld. Globaal, want ik voelde aan dat het voor haar ver van haar eigen realiteit stond. Wat alleszins begrijpelijk is.
Toch bleek dat mijn verhalen een en ander in gang hadden gezet. Ze vertelde dat ze vermoedde dat haar kleinzoon hooggevoelig was. En dat ze dingen herkende uit een artikel dat ik haar op verzoek had gestuurd. Het gesprek kwam daarna op blokkades en ik vertelde dat er in sessies regelmatig een geboortetrauma naar voren kwam. Waarop ze vroeg: geloof je daar in?
Een weten vanuit ervaring?
Hoe moest ik uitleggen dat het geen kwestie van geloven was, maar een “weten”? Een weten vanuit ervaring? Omdat zowel cliënten als ik ervaarden wat zich had afgespeeld tijdens het geboorteproces? De fysieke beklemming in het geboortekanaal die zich vertaalde in een diepe overtuiging dat ze het leven niet aan zouden kunnen. Waarbij ze als baby enerzijds het donker ervaarden (het leven op aarde) en anderzijds het licht waar ze vandaan kwamen. Het was een tweestrijd: kiezen tussen het donker van het aardse bestaan of de veilige warmte en onvoorwaardelijke liefde van de bron, het licht, waar we vandaan komen.
Soms heeft de baby het zo benauwd, dat er een bijna-dood ervaring plaats vindt. En het kleine wezentje nog duidelijker voor de keuze wordt gesteld voor het licht of het donker. De mensen met wie ik werk hebben op zielsniveau voor het donker gekozen, de onzekerheid van het aardse bestaan. Maar vaak met enige weerstand. In de sessie wordt het duidelijk voor ze dat ze op aarde een taak te vervullen hebben. Deze taak is divers: bepaalde levenslessen doormaken, hun toekomstige ouders helen of een bijdrage leveren om het bewustzijn op aarde te vergroten. Deze taak is belangrijker dan het feit of het leven “fijn” wordt: het moet gewoon gebeuren. Eenmaal op aarde zijn mensen zich vaak niet meer bewust van hun taak. De tegenstelling tussen het aardse bestaan met strijd, competitie en afgunst enerzijds en de onvoorwaardelijke liefde in de andere dimensie anderzijds is immens. Mensen raken verstrikt in de aardse beslommeringen en vergeten wie ze zijn en waarom ze hier zijn. Wanneer ze zich hier weer bewust van worden, neemt de weerstand tegen het aardse bestaan af.
In de sessie maken mensen een wedergeboorte door. Ze maken contact met de baby die ze ooit waren en die ook nu nog in hen aanwezig is. Ze ervaren het licht dat ze verlaten hebben, wat een diep verdriet teweeg brengt. Vanuit het niets stromen de tranen. Het los laten van dit verdriet is helend voor de ziel. Daarna vragen ze aan de baby, die nog steeds in hen aanwezig is, hoe deze zich voelt, wat het nodig heeft om veilig geboren te kunnen worden. De steun en aanwezigheid van hun “volwassen ik” helpt de baby om de angst los te laten en met meer vertrouwen te kiezen voor het leven. We vragen hulp aan het universum, zodat ze weer in verbinding komen met hun eigen innerlijk licht en hun kracht.
Verstandelijk gezien begrijpt een baby natuurlijk niet wat er gebeurt. Het brein is nog lang niet af en het kent geen oorzaak en gevolg. Het bewustzijn daarentegen is alom aanwezig. Een baby ervaart zo veel meer dan wij vermoeden. Het bewustzijn bevindt zich op zielsniveau en dat is er altijd, of we nu groot, klein of overleden zijn. De ervaringen tijdens onze geboorte nemen we in ons onderbewuste mee in ons leven.
Om op de vraag van mijn buurtgenote terug te komen: ik ben er niet diep op in gegaan. Bovenstaande ervaringen zijn niet in woorden uit te drukken. En ze zijn al helemaal niet te bevatten als je geen ervaring hebt met een grotere realiteit. Dat geeft ook helemaal niet. Het feit dat mensen na de sessie het leven anders ervaren, lichter, is het bewijs dat het echt was. Na deze ervaring hebben ze niet meer het onbestemde gevoel dat ze al hun hele leven vergezelt. En lukt het ze beter om te manifesteren. Met meer vertrouwen en kracht.
Wat me wel raakte, was hetgeen ze daarna zei: “ik heb er nog nooit van gehoord”. Daar had ze een punt. In de reguliere zorg is er weinig oog voor de zaken van het onderbewuste. Net zo min als in de media. Alles wat enigszins riekt naar een grotere realiteit wordt afgedaan als “zweverig”. Ik merk dat het tij begint te keren. Het bewustzijn van de mensheid is enorm aan het groeien. Net als de behoefte aan antwoorden die we niet met ons verstand kunnen vinden. We zijn onszelf weer aan het herinneren 
.